De eerste fietsweek komt nu echt dichtbij en de spanning loopt op. Ik mis nog steeds een plekje in Borne en Ootmarsum. Als Veluwse zandhaas er helemaal niet bij stil gestaan dat ik net ga fietsen in een regio en een tijd dat het carnaval is.
Wel leerzaam om te zien hoe de processen werken. Een oproep op Facebook of LinkedIn is veilig; mensen kunnen zelf kiezen of ze willen reageren of niet. Maar die stap hebben we gehad, dus over op plan B. Mensen benaderen via flauwe contacten. Diverse mailtjes naar collega’s en vrienden van vrienden worden verstuurd. Wordt al wat spannender, want dan dwing je eigenlijk mensen om ja of nee te zeggen. Maar tot zover ook hier nog geen resultaat. Plan C, VriendenOpdeFiets heeft ook nog geen resultaat op geleverd. Of toch wel, 1, mits met 2 personen en minimaal 2 nachten i.v.m. schoonmaakkosten….. Nou weet ik dat het carnaval is, maar het is niet mijn intentie om een extra lijf aan de haak te slaan en zo dronken te worden dat ik 2 dagen in bed moet blijven. Dus, toch maar bedankt.
Daarna plan D; over naar couchsurfing.com. Ik zoek op Borne en Ootmarsum. Alle profielen zonder foto laat ik voor wat ze zijn en alle mannen ook. Evenals de personen die langer dan 2 jaar geleden actief zijn geweest. En dan komt er een foto van een stel voorbij. Op het profiel staat expert in Marterial Arts. Serieus, ikke op de bank bij een vechtkunstexpert? Toch, maar even verder zoeken. Om me vervolgens te realiseren dat ik heerlijk in het proces zit van oordelen. Kom op, ik ben een vrouw met een kilootje te veel; al lang uit de markt. Waar ben ik bang voor? Ik stuur een oproepje naar mijn karatejongen. De volgende dag zijn reactie: ‘normaal gesproken ben je van harte welkom, maar er is net een meisje geboren. We houden bezoekers nog even buiten de deur’. Mijn karatejongen is gewoon een kersverse papa…
Tot zover mijn ervaring met het thema ‘gastvrijheid’. Ik begin het punt te naderen dat ik moet gaan nadenken over plan E. Oftewel een hotelkamer of B&B boeken of elke avond terug met de trein. Maar dat voldoet niet aan mijn plan om gastvrijheid te ervaren. De optie ‘gewoon aanbellen’ is er ook nog.
In 2010 trok ik met gezin in een camper door Amerika. Ik werd geraakt door de gastvrijheid daar. Er was een kampeerplek waar we nog geen uur stonden, of onze buurman leende ons zijn laptop met wifi terwijl hij zelf lekker uit eten ging. Blijkbaar heeft een moeder met kind het stempel ‘veilig’. Maandag wordt mijn deadline. Dan ga ik beslissen of ik een B&B boek…