In mijn werk als begeleider heb ik al veel mensen voorbij zien komen waar ik even een stapje mee op mocht lopen. Zo dankbaar om mensen te zien die hun essentie terugvinden, hun levensvreugde.
Ik heb zelf ook innerlijke reizen gemaakt en maak ze nog. Om op te schonen, te transformeren, te begrijpen. De laatste keer was angstig, verwarrend. Ik zag vuur, paarden, rook, bloed, pijn. En vooral paniek; ik riep in het rond, waar zijn mijn maanzusters, waar zijn de mannen, wat gebeurd er? En daarna een grote leegte, verdriet, gemis van zusterschap, het terugtrekken van het vrouwelijke. En langzaam, heel langzaam, het besef: dat was toen. De mannen zijn terug! De spirituele krijgers die op wacht stonden. En omdat zij terug zijn, kunnen wij ook weer terug. Opstaan, naar voren komen, onze plek innemen om de balans weer te herstellen. Blijdschap voelde ik. Maar ook een enorme drang, sta op! Zoek je maanzusters weer op, verwelkom je broeders.
Maar dat was een innerlijke reis. Hoe terug naar de 21e eeuw? Hoe zo, sta op? Wie moet ik leiden dan? Wat heb ik te zeggen? En gelijk weer het besef: dat was de oude vorm. Het gaat om de verhalen van de mensen, om daar verbinding in te zoeken. Alleen al doen en een voorbeeld geven, is al leiden. Al bereik je maar 1 mens.